A New Perspective on Failure

این روزهای آخر تو ایران پرهیجان و آشفته ست. اما در کنار این آشفتگی و هیجان سعی میکنم روی دیدگاهم نسبت به زندگی کار کنم، و فکرمیکنم این مهمترین چیزیه که بهش نیاز دارم. دیدگاه و بینش همه چیز یه آدمه. یه زمانی تو  دوران دانشجوییم گه گاهی سربه فلسفه میزدم و به قدر توانم سعی میکردم بفهمم. اون روزا به طرز عجیبی آرامش رو توی اون مسیر تفکر میدیدم. الان برام مهمتر اینه که هرکدوم ازین بینش ها چه تاثیری میتونه تو زندگیم بذاره، تا اینکه بخوام درگیر بحث و جنجالش بشم. خیلی هیجان زده م که بیام راجع به این ماجراجویی بگم اما درحال حاضر دانش و پتانسیل کافی برای اینکار ندارم. به جاش دوست دارم گاهی نتیجه کوتاهی از فکرهای با سرانجام رو اینجا بیارم، اونم به زبان انگلیسی:

How you treat failure is much more important than trying to succeed. In failure, there is a certain honesty which we should come to embrace, and a certain truth we should so boldly own up to. Failure, although commonly despised, can be the wisest companion throughout your life journey. 

 چندان نیازی به توضیح نداره. تعریف دنیای امروز از شکست و موفقیت نیاز به بازنگری شدید داره... تعریفی که خیلی جاها ما رو از خودمون دور میکنه ، باعث میشه خیلی جاها بیشتر از حد نیاز رنج بکشیم و حتی نتونیم تصور درستی از میزان تحمل و تاب آوریمون به دست بیاریم. تو این دنیای شلوغ پلوغ کی قراره به این چیزا رسیدگی کنیم؟ چطوری میتونیم خودمون رو تو این مسیر بازنگری قرار بدیم و توش ثابت قدم بمونیم؟